شب گرد و هستی {ویرایش شده}

در ظلمت تنهایی شب گردی نصیبم شد                      

                در غمکده احزان بدر خموشم شد

روی رخ زیبایت ازماه فلق جویم                     

من عاشق یک رنگم چون روی به علق جویم

بی شیله وبی پرده من جانب تو هستم                                 

چون جانب تو هستم از وصف رخت مستم

در عالم می مستی مستم ز رخ رویت                              

مستی ز رخت جویم درخال رخ کویت

بی دردی و درمانی رسم است در این دنیا                                      

مرحم ز دل ما جوی چون نیست در این دنیا

بانگ دل هر عاشق چون مرهم زیر پاست                                        

با آن نتوان جنگید چون حنجره ی غم هاست

گر پای ببرندم روی رخ تو جویم                                  

با دیو ستم جنگم چون مرهم دل پویم

نجوای دل شب گرد هم ناله طوفان است                                         

در داد دل طوفان ساحل خطرناک است

گمگشته ز آن کیست در راه بهار دل                                

گشته دل ما پرپر در کوچه بهار دل

گمگشته عاشق دل در قبضه این بدر است                                   

در باران بهار عشق دنبال رخ فر است

در جامعه خندان سهم دل من گریه است                                   

گرچه به لبم خنده اما ز درون گریه است

می گریم ومی نالم این دل ندارد اشک                                

در محضر تو گریه ام می دانی نمی بینی چون دل ندارد اشک

اشک دل من ریزد از درنوای تو                             

چون ابر بسوی باد آید بسوی تو

در مرداب ره رویت هرگز نمی گریم                                   

گر نور رخ رویت همراه دلم باشد هرگز نمی میرم

من شاخه خشکیدم در جنگل روی تو                                 

می رویم و می تابم از پرتو سوی تو

چون قطره بارانم با پرتوی از نورت                          

آسان به هوا پر زد این شمع رخ رویت

در سرمای شب دریا گرمای نگاهت شد                              

بر رنج دلم مرهم مانند کویرت شد

از زلف سیه یارم همدردی شب جویم                       

شب را به سحر دارم تا درد دلی گویم

در خانه خراب دل ویران شده ام بی تو                            

ویرانی و آبادی در طرز جلای تو

شب گردی و شب مستی از تابش روی توست                                

زیبای رخ رویت در پرتو عالم گوست

گشتم شفق آمد بر سرخی چشمانم                                

بر آه دلم آمد شبنم ز دل یارم

شب رفت وسحر آمد اما نیامد یار                                    

طوفان دلم غرید اما نیامد یار

با تابش نور شمس پیرانه دلم نالید                                   

از دست فلک و هستی یکباره دلم نالید

*******

آمد شبان از پشت هم دیدم تورا آخر شبی                                      

گفتم زتوسرگشته و ویرانه ام از عشق تو در هر شبی

عشقم زتو بی آخر است گر عمر من پایان رسد                                    

آخر کدامین قله است پایان ز او اول کشد

در خشم این کوه بزرگ از بارش سنگ ومذاب                                         

خاکستر آهت منم در آسمان بی شهاب

در بین قله های دل آید مذاب از داد من                                    

بر شعله آتش فشان رحمت بود فریاد من

روزی رسد آتش فشان خسته زخود فانی شود                                        

در عالم عاشق دلان هر عاشقی هستی شود

مستی ز دل آید برون در عالم عاشق کشان                                   

عاشق کشی را رسم شد بر تیغ خال مه رویان

با هر کسی فرقش بود مه روی من در کنج دل                                                         

از درد خود فارغ شوی گر تو بدانی حرف دل

حرف دل این شاپرک مانند اسمش صادق است                                        

در عین بی آزردگی بر شاخه گل ناطق است

در عمق این دریای یاد سنگواره گشته یاد تو                                   

آید برون از غرق آب ثابت به پایه یاد تو

گر صخره ات بی ره بود ره را زتو پیدا کنم                                

در دره های راه تو پل را ز تو جویا کنم

در آب این سد عظیم از ته به بالا بنگرم                                            

دنیا شود رنگ دگر از دیدگان یاورم

رنگ گل و پروانه و شبنم ز هم  رنگ دلند                                              

رنگین کمان سازد ز آن با رنگ دل رنگش کند

در شاخ و برگ این درخت گلها زهم بشگفته اند                                            

گر سرو بی برگی شوم از روی تو گل هک کنند

این سرو دل کاری کند از باورش حیرت خوری                                         

از دانش و حس و ز جن همچو عصا ماری کنی

ریشه ام زخاک آید برون از قطر این خاک زمین                                         

قطری کشم از شاخ و برگ بر کهکشان عشق وکین

در آبی این بی کران از کوه و یخ بگذشته ام                                                 

با چنگ دست در کوه یخ از نام تو راهی کشم

امشب به من حالی گذشت از باورش پر می کشم                                                    

باشد زمان ایستد ز جا از دیدنش پر می کشم

آب زلال رنگی شود در شیب تند وحشی شود                                                       

گر تو بخواهی از دلم  واحد شود رنگ دلم در شیب تند اهلی شود

گر ناله باشد این صدا در عالم غم دیدگان                                                   

نغمه ز خود آید فرود اوجی کشد بر یاوران

 گر نغمه ام آید فرود اما رسد بر آفاق                                      

پرچین کشد بر نغمه ام گر بنگرد در آفاق

در ژرفای این دلم آید شمیم یاد تو                                           

از سنخ خود آید برون همچو نوند آید به او

در بادیه گم گشته ام شطم ولی ریزم به بر                         

گر بنگرم بحرم تویی شطم ز خود گردد عبر

در این شبستان وجود قایل دلی گم کرده ام                                

از دوری یار قرین خوابی ز چشم کم کرده ام

خوابی روم دراین ربیع از مهد خود خارج شوم                                        

گر دست این یار سروش مسند شود بر دیده ام

آخر گرفتم دست تو با یاد دل گشتی قرین                                                   

در این سرا رخسار تو گشته به هر دردی علاج ای نازنین

زین ره که بود از گردنه از پیچ و خم از هر چه که بود و نبود                                    

از غایت فرو بدی آخر رسیدم دست تو در این سیاهی کبود

آه و ز اشک درد و زغم دیگر فنا است                                                           

این دل شود گرز گون بر غم بکوبد همچو مست 

باشد که ما در این زلال بی کران توأم شویم در جام هم                                         

خسته ز هر باد فراق قامت زنیم بر نام هم

از یک دلی وهمرهی در این سرا گلشن کنیم                                                 

جامی ز مهر عشق و وفا در این بنا روشن کنیم

دیرینه تر از هر چه عشق بر این درفش حاکم شویم                                         

همچو ستیغ استوار در این دیار قاءم شویم

پروانه دل باشیم و بس اما به عمر ماندگار                                                 

شاخص شویم بر این نژاد فاتح ز هر چه نامدار

باران دمیده  لطف تو در گرمای هر زمین                                                 

خاکم ز نمناکی تو بویم بتابد بر زمین

گفتی زمن عاشق تری از حد من بگذشته ای                                               

با یاد من در این خفا از درد خود گردی جدای

گفتم به او گر مرهمت باشد ز عمر دنیا                                                  

آنرا فنا خواهم نمود جانت ز اوج جانها

گفتش به من در سوگ من ماتم مگیر در دنیا                                               

باشد که در روز لقا بر هم بمانیم بی ریا

از این سخن پژمردم گویا که در دم مردم                                                          

سینه زخود مبحوس شد مبحوس ز هرچه دم به دم

آخر چگونه بی رفیق سکنا کنم بی یار خویش                                              

ای آه و وای بر سرنوشت بر این نوشت از درد و نیش

گفتم که تو جان منی پس مرده ام چون با منی                                                      

بالم به اوج بشکسته است من را ببر ای نازنین

در این قفس یاور کجاست آخر ببین دستم چه شد                                                   

بی یارو بی ره خسته شد خالی ز دستت بسته شد

ما چون یکی یک دل رفیق رسم رفاقت این نبود                                                    

حالا شدیم از هم جدا رسم زمان تو رو ربود

لعنت به هر چه سرنوشت از خوب و بد از هر چه زشت                                            

لعنت به هر چه نیستی از خاک و قبر از این سرشت

من را ببر ای ماندنی در قعر خاک زمین                                                   

تنها نذار من را ز خود جانم بگیر در این کمین

این رسم به نامردی بود یکی بماند دیگر برفت                                                     

دنیا بگیر یار مرا اشکم نیا یارم بگفت

پنجه به خاک حسی به درد آوای آه خواندم                                                  

اشکی به چشم دردی به ورد سمر به خلو راندم

خون گریه کرد دیده ام در سوگ این انبازه دل                                                 

خاکش ز سنگ گشته است با اشک این غمدیده دل

غره به پایان آمده مینای شب بی مقمر هست                                    

ابری به اشک آمده بدرم خموش گشته است

ابریق دل بشکسته عزلت به دل افتاده                                               

اشکوب دل بی پایه تیمار درد جان داده

ترحیت به درد گفته دردم جزیل جسته                                        

جزمم به پا افتاده باغم سیه خفته

حالم ز خود وا رفته آتش به دل افروخته                                                

تقدیر به رنج بسته یارم دگر رفته

در این سیاهی زمین رو می کنم به آسمان                                                

ای بی نیاز دستم بگیر من را ببر تا بی کران

از خود زخود من غافلم بر من شناس ای ناتمام                                               

اکنون تورا خوانم ز دل بر این زبان در این کلام

هستی ز خود جویا شود در عمق این حس خزان                                                     

آید به سوی این ربیع از لطف یار مهربان

گویم به حرف بسم اللهی در اول و در آخری                               

غم را ز دل سیقل زنم با سخن از هر دلی

در زیر این چتر درخت از اختر و ماه جبین                                          

دستی کشم بر سوی رب از درد یار این زمین